Acceptatie van het onzekere

De Hávamál, letterlijk vertaald het Lied van de Hoge, wordt door menig Heiden als een heilige tekst gezien. De Hoge in dit lied refereert naar Wodan, hierin Odin genoemd vanwege de Noord-Germaanse oorsprong, en is een bonte collectie aan vele wijsheden waarmee een leven kan worden geleefd.

Het behandelt ethische normen, hygiëne advies, advies voor een goed huwelijk en alles waar een mens mee te maken krijgt in het leven. Volgens de overleveringen worden deze teksten gezien als de letterlijke woorden van Odin.

Of dat klopt is mij een compleet raadsel. Net zoals Alvader zelf een raadsel is.
Maar omdat Zegevaders adviezen in dit lied zo nuttig kunnen zijn voor een mensenleven wil ik in deze blogs stilstaan bij sommige van zijn frasen en er mijn eigen interpretatie op geven. Ik zal pogen om deze verzen te duiden en ze in een zo moderne mogelijke context te zetten.

Hopelijk vind je het interessant!

Laten we beginnen met deze verzen:

v. 55 | Een gemiddeld verstand moet elk man hebben, nooit moet een man te wijs wezen. Zelden is een verstandig man vrolijk van hart als hij te veel aan verstand heeft gekregen.

v. 56 | Een gemiddeld verstand moet elk man hebben, nooit moet een man te wijs wezen. Hij die zijn lot niet voorziet hoeft zijn gemoed niet in zorgen te weven.

Deze twee verzen zijn aan elkaar gelinkt door middel van de twee eerste zinnen, die zijn namelijk identiek aan elkaar. Het thema van deze verzen neigen naar een bepaalde mate van acceptatie van onzekerheid.

Erkennen, accepteren & doorgaan met leven
Het lijkt erop dat de acceptatie die hierin wordt beaamd het accepteren is van de onzekerheid in het leven. Het leven is namelijk altijd onzeker. Het kan zomaar heel goed verlopen, maar het kan ook weer heel snel slecht gaan en zelfs zonder waarschuwing eindigen.

Dat kan een mens tot zorgen dwingen. Het kan er toe leiden dat een mens geobsedeerd wordt door angst om het allerbeste in alle tijden te kunnen behalen.

Zulke obsessies kan ons opslokken. Ons beroven van ons eigen verstand. Het leidt er toe dat we onszelf kennis willen toe-eigenen over zaken die niks met ons te maken hebben of waar wij helemaal niets aan kunnen, of zouden moeten willen, doen.

In de meest extreme gevallen, zo heb ikzelf gezien dan, kan het zelfs leiden tot het verlies van de verbinding met elkaar. Dat we elkaar niet meer zo goed begrijpen en dat we elkaar uit het oog verliezen.

Dat kan dan heel tragisch verlopen.

Advies van Alvader
Wat Wodan hierin dus lijkt te adviseren is om sommige zaken los te laten.
Want niemand van ons kan ons lot voorzien en dus hoeven wij ons gemoed niet in zorgen te weven. We hoeven niet altijd alles maar te weten noch overal een mening over te hebben. Zeker niet als deze weet of mening op een zorg is gebaseerd die ons niet verder brengt.

Het is daarin wellicht nuttig om je dan enkel te concentreren over die zaken die je wel kan veranderen. Laat de wereld maar draaien. Dat doet ze immers toch wel.

Hoe denk jij hierover na?
Herken jij je in mijn interpretatie hierboven?
Of heb je weer een hele ander idee van wat hier precies staat?

Wat zeggen deze verzen jou?